Βρισκόμαστε στην αρχή της παγκόσμιας κρίσης του κορονοϊού η οποία εγείρει νέες αξιακές προκλήσεις και πολιτικοοικονομικά διλήμματα, η διαχείριση των οποίων δοκιμάζει ήδη τις αντοχές όλων μας.
Κρίσεις βέβαια με τη μορφή φαινομένων που αποδιοργανώνουν και κλυδωνίζουν το ισχύον σύστημα δημιουργουργώντας ειδοποιά αδιέξοδα και καινούριους κανονιστικούς κώδικες, είχαμε πάντα και ευτυχώς η ανθρωπότητα έχει δείξει πως ξέρει να μάχεται και να επιβιώνει. Στην παρούσα φάση έχουμε μπει πάλι σε αχαρτογράφητα νερά και ό,τι μέχρι χθες φαίνονταν δεδομένο, σήμερα επανανοηματοδοτείται. Το αν θα μείνουμε σπίτι ή όχι αποτελεί πλέον μια ηθική επιλογή και η απόσταση που επιλέγουμε να κρατάμε από τους συνανθρώπους μας δεν δηλώνει πια την απαξίωση αλλά ένα βαθύτατο αίσθημα ευθύνης. Ο κορονοϊός αποτελεί μία παγκόσμια ζοφερή πραγματικότητα και εμείς ως άτομα αλλά και ως συλλογικότητες δεν έχουμε αναπτύξει ακόμη αντισώματα.
Προσφάτως και μετά από πολλές δυσκολίες, χρόνια μνημονίων και σκληρής λιτότητας, η χώρα μας είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Η κρίση του κορονοϊού θα έχει επίδραση στην οικονομία μας και οι κλάδοι του τουρισμού θα δοκιμαστούν ξανά. Ως ποιο βαθμό, αυτό είναι ακόμα άγνωστο ωστόσο αυτό που μας δίδαξε η οικονομική κρίση είναι πως ως κοινωνία παρά τα σκαμπανεβάσματα που είχαμε, καταφέραμε να σταθμίσουμε τις δράσεις μας και να σταθούμε με αποφασιστικότητα και ευρηματικότητα, κόντρα πολλές φορές στη «φύση μας», στους αξιακούς μας κώδικες και στις ιδιαιτερότητές μας. Τα καταφέραμε τότε, θα τα καταφέρουμε και τώρα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι επιλογές μας θα καθορίσουν εν πολλοίς το πώς θα είναι ο κόσμος μας την επόμενη ημέρα. Αυτό είναι και το στοίχημα στην ιστορική αυτή συγκυρία. Θεσμοί, ατομικές προτεραιότητες και κοινωνικές συμπεριφορές που εν μέσω μιας «κανονικότητας» θα έκαναν χρόνια, ίσως και δεκαετίες για να επανεξεταστούν, αλλάζουν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η ατομική ευθύνη μας βαραίνει όλους και η αλληλεγγύη και η συνεργασία είναι ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθουμε στο άγνωστο που μας προκαλεί δέος. Μπορεί η κρίση του κορονοϊού να είναι πρωτόγνωρη αλλά όπως έλεγαν και οι γιαγιάδες μας και αυτό θα περάσει.
Κείμενο: Έφη Μπάρλα
